نخ بخیه چیست و چه کاربردها و انواعی در پزشکی دارد؟

نخ بخیه چیست و چه کاربردها و انواعی در پزشکی دارد؟
چکیده این مطلب : انتشار : 1403/12/13 0 نظر

نخ بخیه به رشته یا نخ‌هایی گفته می‌شود که برای بستن زخم‌ها و شکاف‌های ایجادشده در بافت‌های بدن استفاده می‌شوند. این نخ‌ها می‌توانند از مواد طبیعی یا مصنوعی ساخته شوند و ممکن است جذب‌شونده (قابل حل در بدن) یا غیرقابل جذب باشند. نخ بخیه به جراحان و پزشکان این امکان را می‌دهد که لبه‌های زخم را به هم نزدیک کرده و فرایند ترمیم بافت را تسهیل کنند. این ابزار نقش کلیدی در جلوگیری از خونریزی، عفونت و بهبود سریع‌تر زخم‌ها دارد.

نخ بخیه یکی از ابزارهای بسیار مهم و پرکاربرد در پزشکی است که برای بستن زخم‌ها، ترمیم بافت‌ها و تثبیت ساختارهای بدن به کار می‌رود. استفاده از نخ بخیه یکی از قدیمی‌ترین روش‌های ترمیم زخم‌ها است که از هزاران سال پیش تاکنون با پیشرفت‌های چشمگیری همراه بوده است. امروزه نخ‌های بخیه در انواع مختلفی تولید می‌شوند که هر یک برای کاربردها و شرایط خاصی طراحی شده‌اند. در این مقاله، به بررسی ماهیت نخ بخیه، کاربردهای آن در پزشکی و انواع موجود آن خواهیم پرداخت.

نخ بخیه چیست؟

نخ بخیه به رشته یا نخ‌هایی گفته می‌شود که برای بستن زخم‌ها و شکاف‌های ایجادشده در بافت‌های بدن استفاده می‌شوند. این نخ‌ها می‌توانند از مواد طبیعی یا مصنوعی ساخته شوند و ممکن است جذب‌شونده (قابل حل در بدن) یا غیرقابل جذب باشند. نخ بخیه به جراحان و پزشکان این امکان را می‌دهد که لبه‌های زخم را به هم نزدیک کرده و فرایند ترمیم بافت را تسهیل کنند. این ابزار نقش کلیدی در جلوگیری از خونریزی، عفونت و بهبود سریع‌تر زخم‌ها دارد.

کاربردهای نخ بخیه در پزشکی

نخ بخیه در بسیاری از شاخه‌های پزشکی مورد استفاده قرار می‌گیرد. برخی از مهم‌ترین کاربردهای آن عبارتند از:

1. ترمیم زخم‌های سطحی و عمیق

یکی از اصلی‌ترین کاربردهای نخ بخیه، بستن زخم‌های سطحی و عمیق است. زخم‌هایی که به دلیل جراحی یا آسیب‌های فیزیکی ایجاد می‌شوند، نیاز به بخیه دارند تا ترمیم بافت‌ها سریع‌تر و به طور موثرتری انجام شود.

2. جراحی‌های عمومی

در جراحی‌های عمومی، نخ بخیه نقش مهمی در بستن برش‌های جراحی و ترمیم بافت‌های مختلف ایفا می‌کند. از جراحی‌های ساده مانند آپاندکتومی گرفته تا جراحی‌های پیچیده‌تر مانند جراحی‌های شکمی، نخ‌های بخیه برای تثبیت و ترمیم استفاده می‌شوند.

3. جراحی‌های پلاستیک و زیبایی

در جراحی‌های زیبایی، نخ بخیه برای بستن زخم‌ها به گونه‌ای استفاده می‌شود که جای زخم به حداقل برسد. در این نوع جراحی‌ها معمولاً از نخ‌های ظریف و باکیفیت استفاده می‌شود تا نتیجه‌ای مطلوب و طبیعی حاصل شود.

4. جراحی‌های ارتوپدی

در جراحی‌های ارتوپدی، نخ بخیه برای بستن و تثبیت بافت‌های عضلانی و تاندونی مورد استفاده قرار می‌گیرد. همچنین در برخی موارد برای بستن کپسول مفاصل یا ترمیم رباط‌ها از نخ‌های بخیه استفاده می‌شود.

5. جراحی‌های قلب و عروق

در جراحی‌های قلب و عروق، نخ بخیه برای بستن برش‌ها و تثبیت ساختارهای حساس قلب و عروق استفاده می‌شود. این نخ‌ها باید از مواد بسیار مقاوم و با قابلیت جذب بالا باشند.

6. کاربرد در دندانپزشکی

در جراحی‌های دهان و دندان، نخ بخیه برای بستن زخم‌های ناشی از کشیدن دندان یا جراحی‌های لثه به کار می‌رود. در این موارد معمولاً از نخ‌های جذب‌شونده استفاده می‌شود.

نخ بخیه چیست

7. جراحی‌های چشمی

در جراحی‌های چشمی مانند جراحی آب‌مروارید و ترمیم قرنیه، نخ بخیه برای بستن زخم‌های بسیار کوچک با دقت بالا استفاده می‌شود.

انواع نخ بخیه

نخ بخیه بر اساس معیارهای مختلفی دسته‌بندی می‌شود. این دسته‌بندی‌ها معمولاً بر اساس جنس نخ، قابلیت جذب، ضخامت و کاربرد آن صورت می‌گیرد. در ادامه به بررسی این دسته‌بندی‌ها می‌پردازیم.

1. بر اساس قابلیت جذب

الف) نخ‌های جذب‌شونده

این نوع نخ‌ها به مرور زمان توسط بدن جذب می‌شوند و نیازی به کشیدن بخیه وجود ندارد. نخ‌های جذب‌شونده معمولاً از مواد طبیعی یا سنتتیک ساخته می‌شوند و برای زخم‌های داخلی یا جاهایی که دسترسی به بخیه دشوار است، استفاده می‌شوند.

  • کاربردها: جراحی‌های داخلی، جراحی‌های قلب و عروق، جراحی‌های دهان و دندان.
  • نمونه‌ها: Catgut (کتگوت)، Vicryl (ویکریل).

ب) نخ‌های غیرقابل جذب

این نخ‌ها توسط بدن جذب نمی‌شوند و باید پس از بهبود زخم، کشیده شوند. نخ‌های غیرقابل جذب معمولاً از مواد مقاوم‌تری ساخته می‌شوند و در مواردی که نیاز به استحکام طولانی‌مدت وجود دارد، استفاده می‌شوند.

  • کاربردها: جراحی‌های پوست، جراحی‌های ارتوپدی، جراحی‌های قلب و عروق.
  • نمونه‌ها: Nylon (نایلون)، Silk (ابریشم)، Prolene (پرولین).

2. بر اساس مواد سازنده

الف) نخ‌های طبیعی

این نخ‌ها از مواد طبیعی مانند ابریشم یا روده حیوانات ساخته می‌شوند. نخ‌های طبیعی معمولاً خواص زیستی خوبی دارند اما ممکن است واکنش‌های آلرژیک ایجاد کنند.

  • نمونه‌ها: نخ ابریشم، کتگوت.

ب) نخ‌های مصنوعی

این نخ‌ها از مواد سنتتیک مانند نایلون، پلی‌استر یا پلی‌پروپیلن ساخته می‌شوند. نخ‌های مصنوعی معمولاً دوام و استحکام بیشتری نسبت به نخ‌های طبیعی دارند و کمتر احتمال واکنش آلرژیک ایجاد می‌کنند.

  • نمونه‌ها: نایلون، ویکریل، پرولین.

3. بر اساس ساختار نخ

الف) نخ‌های تک‌رشته‌ای (Monofilament)

این نخ‌ها از یک رشته واحد تشکیل شده‌اند و به دلیل سطح صاف خود، مقاومت کمتری در برابر عبور از بافت دارند. اما گره‌زدن آن‌ها دشوارتر است.

  • مزایا: کاهش خطر عفونت، عبور آسان از بافت.
  • معایب: گره‌زدن دشوارتر.

ب) نخ‌های چندرشته‌ای (Multifilament)

این نخ‌ها از چندین رشته کوچک‌تر تشکیل شده‌اند که به هم تابیده یا بافته شده‌اند. این ساختار باعث می‌شود گره‌های محکم‌تری ایجاد شود، اما احتمال عفونت نیز بیشتر است.

  • مزایا: گره‌زنی آسان‌تر، استحکام بیشتر.
  • معایب: احتمال بالاتر عفونت.

انواع نخ بخیه

4. بر اساس کاربرد خاص

الف) نخ‌های جراحی عمومی

این نخ‌ها برای بستن زخم‌های عمومی و برش‌های جراحی استفاده می‌شوند.

ب) نخ‌های میکروجراحی

این نخ‌ها برای جراحی‌های حساس مانند جراحی چشم یا جراحی‌های عصبی استفاده می‌شوند.

ج) نخ‌های دندانپزشکی

این نخ‌ها معمولاً جذب‌شونده‌اند و برای بخیه زخم‌های داخل دهان استفاده می‌شوند.

د) نخ‌های ارتوپدی

این نخ‌ها برای بستن و تثبیت بافت‌های سخت‌تر مانند تاندون‌ها و رباط‌ها به کار می‌روند.

نحوه انتخاب نخ بخیه مناسب

انتخاب نخ بخیه مناسب یکی از تصمیمات حیاتی در فرآیند جراحی و ترمیم زخم است. این انتخاب نه تنها بر سرعت بهبود زخم تأثیر می‌گذارد، بلکه می‌تواند از بروز عوارضی مانند عفونت، التهاب یا باز شدن زخم جلوگیری کند. پزشکان بر اساس نوع جراحی، نوع زخم، جنس نخ بخیه و شرایط بیمار، نخ بخیه مناسب را انتخاب می‌کنند. در ادامه، عوامل کلیدی در انتخاب نخ بخیه مناسب به تفصیل بررسی می‌شوند.

1. نوع زخم یا جراحی

اولین و مهم‌ترین عامل در انتخاب نخ بخیه، نوع زخم یا جراحی است. بسته به اینکه زخم سطحی است یا عمیق، نوع نخ مورد نیاز متفاوت خواهد بود.

  • زخم‌های سطحی: در زخم‌های سطحی که معمولاً در پوست رخ می‌دهند، از نخ‌هایی استفاده می‌شود که استحکام متوسطی داشته باشند و جای زخم کمتری باقی بگذارند. در این موارد، نخ‌های نایلونی یا پلی‌پروپیلن (مانند Prolene) گزینه‌های مناسبی هستند. اگر بخیه‌ها باید پس از مدتی کشیده شوند، نخ‌های غیرقابل جذب ترجیح داده می‌شوند.
  • زخم‌های عمیق: در زخم‌های عمیق، مانند زخم‌های جراحی داخلی یا آسیب‌های عضلانی، از نخ‌های جذب‌شونده استفاده می‌شود. این نوع نخ‌ها به مرور زمان توسط بدن جذب می‌شوند و نیازی به کشیدن بخیه وجود ندارد. نخ‌هایی مانند ویکریل (Vicryl) یا پلی‌گلیکولیک اسید (PGA) در این موارد کاربرد دارند.
  • ترمیم بافت‌های خاص: در جراحی‌هایی که ترمیم بافت‌های حساس مانند قلب، عروق خونی یا اندام‌های داخلی مدنظر است، نخ‌هایی با استحکام بالا و حداقل واکنش‌پذیری با بافت انتخاب می‌شوند. برای مثال، در جراحی‌های قلب و عروق اغلب از نخ‌های مصنوعی مانند پلی‌استر یا پرولین استفاده می‌شود.

نحوه انتخاب نخ بخیه مناسب

2. محل زخم

محل زخم یکی دیگر از عوامل مهم در انتخاب نخ بخیه است. محل زخم می‌تواند نحوه دسترسی به بخیه، نوع بافت و نیاز به دوام بخیه را تعیین کند.

  • زخم‌های داخلی: در زخم‌های داخلی یا جاهایی که دسترسی به بخیه دشوار است، نخ‌های جذب‌شونده بهترین گزینه هستند. این نخ‌ها نیاز به کشیدن ندارند و به طور خودکار جذب بدن می‌شوند. به عنوان مثال، در جراحی‌های شکمی که بخیه در لایه‌های عمیق قرار می‌گیرد، از نخ‌های جذب‌شونده مانند کتگوت کرومیک یا ویکریل استفاده می‌شود.
  • زخم‌های خارجی یا پوستی: در زخم‌های خارجی، نخ‌هایی که استحکام بالایی دارند و جای زخم کمتری باقی می‌گذارند، ترجیح داده می‌شوند. نخ‌های غیرقابل جذب مانند نایلون یا ابریشم در این موارد رایج‌تر هستند، زیرا پزشک می‌تواند با کنترل زمان کشیدن بخیه، کیفیت بهبود زخم را تضمین کند.
  • زخم‌های حرکتی: در جاهایی که زخم در معرض حرکت مکرر است (مانند مفاصل)، نخ‌هایی که استحکام بالایی دارند و قادر به تحمل فشار هستند، انتخاب می‌شوند. نخ‌های چندرشته‌ای (Multifilament) مانند پلی‌استر برای این نوع زخم‌ها مناسب هستند.

3. حساسیت بیمار

حساسیت بیمار به مواد مورد استفاده در نخ بخیه، یکی دیگر از ملاحظات مهم است. در برخی موارد، بدن بیمار ممکن است به نخ بخیه واکنش نشان دهد و باعث ایجاد التهاب، قرمزی یا حتی عفونت شود. بنابراین، انتخاب نخ بخیه با کمترین احتمال واکنش آلرژیک بسیار اهمیت دارد.

  • نخ‌های طبیعی: نخ‌های طبیعی مانند کتگوت و ابریشم معمولاً زیست‌سازگار هستند، اما در برخی بیماران ممکن است واکنش‌های آلرژیک یا التهاب ایجاد کنند. این نخ‌ها در صورت نیاز به استفاده در بیماران حساس، باید با احتیاط انتخاب شوند.
  • نخ‌های مصنوعی: نخ‌های مصنوعی مانند نایلون، پلی‌پروپیلن و پلی‌استر به دلیل واکنش‌پذیری کمتر با بدن، گزینه‌های مناسب‌تری برای بیماران حساس هستند. این نخ‌ها به طور کلی واکنش التهابی کمتری ایجاد می‌کنند و در بسیاری از جراحی‌ها ترجیح داده می‌شوند.
  • ضد حساسیت بودن مواد: در بیمارانی که سابقه آلرژی به مواد خاصی دارند، پزشک باید از نخ‌هایی که آزمایش‌های ضد حساسیت را گذرانده‌اند، استفاده کند. برخی از برندهای نخ بخیه، محصولات خاصی را برای این بیماران ارائه می‌دهند.

4. دوام مورد نیاز

دوام نخ بخیه مورد نیاز یکی دیگر از عوامل کلیدی در انتخاب آن است. بسته به نوع زخم و مدت زمان لازم برای ترمیم بافت، نخ با دوام مناسب انتخاب می‌شود.

  • زخم‌های کوتاه‌مدت: در زخم‌هایی که نیاز به بخیه برای مدت کوتاهی دارند، نخ‌های جذب‌شونده با زمان جذب کوتاه (مانند کتگوت ساده یا ویکریل رپید) استفاده می‌شوند. این نخ‌ها معمولاً طی چند روز تا چند هفته جذب می‌شوند و نیازی به کشیدن بخیه وجود ندارد.
  • زخم‌های بلندمدت: در زخم‌هایی که نیاز به استحکام طولانی‌مدت دارند، از نخ‌هایی با دوام بیشتر استفاده می‌شود. نخ‌های غیرقابل جذب مانند نایلون، پرولین یا پلی‌استر برای این موارد مناسب هستند. این نخ‌ها به ویژه در جراحی‌هایی که به ترمیم طولانی‌مدت نیاز دارند، مانند جراحی‌های ارتوپدی یا قلب و عروق، کاربرد دارند.
  • دوام متوسط: در مواردی که نیاز به دوام متوسط وجود دارد، نخ‌های جذب‌شونده با زمان جذب طولانی (مانند پلی‌گلیکولیک اسید) انتخاب می‌شوند.

5. ساختار نخ بخیه

ساختار نخ بخیه نیز در انتخاب آن نقش مهمی دارد. به طور کلی، نخ‌ها به دو دسته تک‌رشته‌ای (Monofilament) و چندرشته‌ای (Multifilament) تقسیم می‌شوند.

  • نخ‌های تک‌رشته‌ای: این نخ‌ها از یک رشته واحد تشکیل شده‌اند و به دلیل سطح صاف خود، مقاومت کمتری در برابر عبور از بافت دارند. این ویژگی باعث کاهش احتمال عفونت می‌شود. نخ‌های تک‌رشته‌ای مانند نایلون و پرولین برای جراحی‌های پوستی و خارجی مناسب هستند.
  • نخ‌های چندرشته‌ای: این نخ‌ها از چند رشته کوچک‌تر تشکیل شده‌اند که به هم تابیده یا بافته شده‌اند. این ساختار باعث می‌شود که گره‌های محکم‌تری ایجاد شود. نخ‌های چندرشته‌ای مانند ابریشم یا پلی‌استر برای جراحی‌هایی که نیاز به استحکام بالا دارند، استفاده می‌شوند. با این حال، این نخ‌ها به دلیل ساختار متخلخل خود، احتمال عفونت بیشتری دارند و باید در محیط‌های کاملاً استریل استفاده شوند.

6. هزینه و دسترسی

هزینه نخ بخیه نیز ممکن است در انتخاب آن تأثیر بگذارد، به خصوص در مراکز درمانی با منابع محدود. نخ‌های طبیعی معمولاً ارزان‌تر از نخ‌های مصنوعی هستند، اما ممکن است دوام و استحکام کمتری داشته باشند. از طرفی، نخ‌های پیشرفته‌تر مانند پرولین یا ویکریل که از مواد مصنوعی باکیفیت ساخته شده‌اند، هزینه بیشتری دارند، اما کاربردهای گسترده‌تری در جراحی‌های پیچیده دارند.

انتخاب نخ بخیه مناسب یک فرآیند چندبعدی است که به عوامل مختلفی از جمله نوع زخم، محل زخم، حساسیت بیمار، دوام مورد نیاز و ساختار نخ بستگی دارد. پزشکان با در نظر گرفتن این عوامل و همچنین تجربه خود، نخ بخیه‌ای را انتخاب می‌کنند که بهترین نتیجه را برای بیمار فراهم کند. انتخاب صحیح نخ بخیه نه تنها بهبود زخم را تسریع می‌کند، بلکه خطر عوارضی مانند عفونت یا باز شدن زخم را به حداقل می‌رساند.

مراقبت‌های پس از بخیه

مراقبت‌های پس از بخیه

مراقبت‌های پس از بخیه یکی از مهم‌ترین مراحل در فرآیند ترمیم زخم است. این مراقبت‌ها به جلوگیری از عفونت، تسریع بهبود زخم و کاهش احتمال باقی ماندن جای زخم کمک می‌کنند. عدم رعایت نکات بهداشتی و مراقبتی می‌تواند منجر به مشکلاتی مانند التهاب، عفونت یا باز شدن زخم شود. در ادامه، راهکارهای مهم برای مراقبت از بخیه ارائه می‌شود:

تمیز نگه داشتن محل بخیه

محل بخیه باید همیشه تمیز و خشک نگه داشته شود. شست‌وشوی ملایم با آب ولرم و صابون آنتی‌باکتریال (در صورت توصیه پزشک) می‌تواند از تجمع میکروب‌ها جلوگیری کند. پس از شست‌وشو، زخم را با دستمال تمیز و نرم خشک کنید.

تعویض منظم پانسمان

پانسمان روی بخیه باید طبق دستور پزشک به طور منظم تعویض شود. پانسمان کثیف یا مرطوب می‌تواند محیطی مناسب برای رشد باکتری‌ها ایجاد کند و خطر عفونت را افزایش دهد.

اجتناب از فشار یا کشش به بخیه

از حرکت‌های ناگهانی یا اعمال فشار بر روی محل بخیه خودداری کنید. این امر به ویژه در نواحی پرتحرک بدن مانند مفاصل بسیار مهم است، زیرا فشار یا کشش می‌تواند موجب باز شدن بخیه و آسیب به زخم شود.

مراجعه به پزشک برای کشیدن بخیه‌های غیرقابل جذب

بخیه‌های غیرقابل جذب باید در زمان تعیین‌شده توسط پزشک کشیده شوند. تأخیر در کشیدن بخیه می‌تواند منجر به التهاب یا جای زخم دائمی شود. همچنین بهتر است در صورت مشاهده علائمی مانند قرمزی، تورم، ترشح چرک یا تب فوراً به پزشک مراجعه کنید.

اجتناب از خیس شدن زخم

تا زمانی که پزشک اجازه نداده است، از غوطه‌ور کردن بخیه در آب (مانند شنا یا حمام طولانی) خودداری کنید. رطوبت بیش از حد می‌تواند روند بهبود زخم را مختل کند.

اجتناب از لمس زخم با دست‌های آلوده

دست‌های خود را قبل از تماس با محل بخیه به خوبی بشویید تا از انتقال باکتری‌ها به زخم جلوگیری شود.

با رعایت این نکات، احتمال بروز عوارض کاهش می‌یابد و فرآیند بهبود زخم به طور طبیعی و بدون مشکل پیش می‌رود. مراقبت صحیح از بخیه نه تنها به سلامت بیمار کمک می‌کند، بلکه نقش مهمی در کاهش جای زخم و بهبود ظاهر نهایی زخم دارد.

کلام آخر

نخ بخیه یکی از ابزارهای اساسی و غیرقابل‌جایگزین در پزشکی است که نقش مهمی در بهبود زخم‌ها و ترمیم بافت‌ها ایفا می‌کند. تنوع بالای نخ‌های بخیه، از جمله جذب‌شونده و غیرقابل جذب، طبیعی و مصنوعی، تک‌رشته‌ای و چندرشته‌ای، به پزشکان این امکان را می‌دهد که برای هر شرایطی گزینه‌ای مناسب انتخاب کنند. با انتخاب صحیح نخ بخیه و رعایت اصول مراقبتی، می‌توان از مشکلاتی مانند عفونت یا جای زخم‌های نامطلوب جلوگیری کرد و فرایند بهبود را تسریع بخشید.

نظرات

captcha
اگر مایل هستید از آخرین تخفیفات و جدیدترین محصولات با خبر شوید همین حالا در خبر نامه ثبت نام کنید
whatsapp